جیوه مایع خالص توده آبی ممکن از نوسانات خلقی بدتر شد

زمانی که آبراهام لینکلن خود را در تاریخ جاودانه کرد، او نیز قربانی جیوه مایع شد.

لینکلن قبل از ریاست جمهوری خود از نوسانات خلقی، سردرد و یبوست رنج می برد.

 در دهه 1850، یکی از دستیاران جوراب زنانه شیک خاطرنشان کرد، او همیشه سردرد مریض داشت – قرص های آبی مصرف می کرد ماس آبی.

این سردردهای بیمار به عنوان سردردهای صفراوی نیز شناخته می‌شدند و می‌توان آن را با یک کاتارتیک خوب که همچنین به صفرا اجازه جاری شدن می‌داد درمان کرد.

پس این توده آبی مرموز چه بود؟ قرصی به اندازه دانه فلفل حاوی جیوه مایع خالص، ریشه شیرین بیان، گلاب، عسل و شکر.

لینکلن تنها پس از مصرف قرص ها بدتر شد.

 چندین روایت از رفتارهای فرار او در آن زمان وجود دارد، با حملات افسردگی آمیخته با خشم، و همچنین بی خوابی، لرزش، و مشکلات راه رفتن، که از نظر تئوری می توان همه آنها را ناشی از سمیت جیوه دانست.

لینکلن، به اعتبار خود، به نظر جیوه در تلویزیون توشیبا می‌رسید که متوجه شده بود که توده آبی ممکن است او را بدتر از بهبودی کند، و ظاهراً پس از ورود به کاخ سفید استفاده از او را کاهش داد.

عطارد قرن هاست که با سیفلیس رابطه ای درهم تنیده داشته است.

در قرن پانزدهم، آبله بزرگ راه خود را در سراسر اروپا آغاز کرد.

زخم های تناسلی پس از قرار گرفتن چاقو شکاری در معرض شریک جنسی آلوده جوانه زده و به راش و تب تبدیل می شوند.

 بعدها، آبسه‌های بدبو در بدن پخش شد، برخی از آن‌ها آنقدر شدید بود که گوشت و استخوان را می‌خوردند.

مردم به دنبال درمان بودند، در قرن شانزدهم، جیوه به کمک آمد.

کلرید جیوه وارد صحنه شد، برخلاف کلمیل، کلرید جیوه محلول در آب بود و به راحتی توسط بدن جذب می شد و نتایج سمی آن را بسیار موثرتر نشان می داد.

هنگام استفاده پوست قیمت دستگاه لیوان کاغذی را می سوزاند (درد می کند! بنابراین، کار می کند!)، و ترشح زیاد بزاق نشانه ای از پاکسازی موفقیت آمیز تلقی می شد.

جیوه عنصری برای حمام های بخار گرم می شد، جایی که استنشاق مفید در نظر گرفته می شد و یک مسیر قوی برای جذب جیوه است.