دانشمندان بر این باورند که دان قهوه ایلی ممکن است از راه های مختلفی در پیشگیری از دیابت مفید باشد: با کمک به بدن در استفاده از انسولین و محافظت از سلول های تولید کننده انسولین، تنظیم موثر قند خون.
جلوگیری از آسیب بافتی؛ و مبارزه با التهاب، یک عامل خطر شناخته شده برای دیابت نوع 2. یکی از اجزای قهوه به نام کافئیک اسید مشخص شده است که به ویژه در کاهش تجمع سمی رسوبات پروتئینی غیرطبیعی (فیبریل های آمیلوئید) موجود در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 مهم است. تصور می شود که قهوه بدون کافئین مفید است یا بیشتر از معمولی.
توجه: شواهدی وجود دارد که نشان می‌دهد قهوه حساسیت سلول‌های ماهیچه‌ای را به اثرات انسولین کاهش می‌دهد، که ممکن است متابولیسم قند را مختل کند و سطح قند خون را افزایش دهد. با این حال، اهمیت این یافته هنوز نامشخص است.
کبد شما قهوه را دوست دارد.
مصرف قهوه علاوه بر کاهش خطر ابتلا به سرطان کبد، با بروز کمتر سیروز، به ویژه سیروز الکلی، مرتبط است. یک مطالعه در Archives of Internal Medicine نشان داد که بین افزایش مصرف قهوه و کاهش خطر ابتلا به سیروز همبستگی معکوس وجود دارد کاهش 20 درصدی برای هر فنجان مصرف شده (حداکثر چهار فنجان).
دانشمندان یک رابطه معکوس بین نوشیدن قهوه و سطح خون آنزیم های کبدی پیدا کردند. افزایش سطح آنزیم های کبدی معمولا منعکس کننده التهاب و آسیب به کبد است. هر چه افراد قهوه بیشتر می‌نوشیدند، سطح آنزیم‌هایشان کمتر می‌شد.
قهوه می تواند عملکرد ورزشی را افزایش دهد.
ما شرطی شده‌ایم که باور کنیم کافئین باعث کم‌آبی بدن می‌شود، یکی از دلایل اصلی که کارشناسان تناسب اندام مصرف قهوه را قبل و بعد از تمرین توصیه می‌کنند. با این حال، تحقیقات اخیر نشان می دهد که مصرف متوسط کافئین تا حدود 500 میلی گرم یا حدود 5 فنجان در روز به اندازه کافی بدن ورزشکاران را کم نمی کند تا در تمرین آنها اختلال ایجاد کند. علاوه بر این، قهوه به مبارزه با خستگی کمک می کند و شما را قادر می سازد مدت طولانی تری ورزش کنید.
کافئین یک تقویت کننده عملکرد و استقامت است. نه تنها با خستگی مبارزه می کند، بلکه انقباض عضلانی را نیز تقویت می کند، درک ورزشکار از درد را کاهش می دهد و اسیدهای چرب را در خون افزایش می دهد که استقامت را تقویت می کند.
