در میان توده‌هایی که ریشه‌های دیگری به جز بنفش در حال رشد بودند، تنوع محتوای فنلی بسیار کمتر بود و از 19.8 تا 61.9 میلی‌گرم در 100 گرم در 1 FW متغیر بود.
ریشه های سفید معمولاً هویج شیراز کمترین فنل را داشتند.
تقریباً دو برابر کمتر از ریشه های نارنجی یا قرمز (به جز رقم مستنایا، با گوشت سفید و پوست بنفش) است.
محتوای فنل کل تعیین شده در روش فولین-سیوکالتئو به طور متوسط 21 تا 41 درصد بسته به رنگ ریشه کمتر بود.
اما نتایج هر دو سنجش بسیار هویج گرد محلی مطابق بودند زیرا ضریب همبستگی r = 0.99 بود.
مقادیر پایین‌تر به‌دست‌آمده در روش Folin-Ciocalteu می‌تواند ناشی از این واقعیت باشد که آنها در واحدهای اسید گالیک مورد استفاده به عنوان استاندارد بیان شدند .
در حالی که در اندازه‌گیری‌های مستقیم مقادیر جذب فنل هویج فرنگی در واحد استاندارد اسید کلروژنیک بیان شد.
اندازه‌گیری جذب فنل در سنجش UV/Vis را می‌توان با حضور ترکیباتی غیر از فنل‌ها که در طول موج 280 نانومتر نیز جذب می‌کنند، سوگیری کرد. علاوه بر این، هر دو روش به روش‌های استخراج متفاوتی نیاز داشتند.
تفاوت معنی‌دار بین توده‌ها در محتوای گروه‌های منفرد ترکیبات فنلی نیز مشاهده شد.
به طور مشابه، همانطور که در مورد فنل های کل، بالاترین سطوح مشتقات اسید سینامیک (فنیل پروپانوئیدها)، فلاونول ها و آنتوسیانین ها در ریشه های بنفش یافت شد در حالی که هویج سفید به طور متوسط دارای کمترین مقدار از این ترکیبات بود.
در میان توده‌های غیر بنفش، آنهایی که ریشه‌های نارنجی یا قرمز داشتند، محتوای مشابهی از ترکیبات فهرست شده داشتند (جدول 2) و غنی‌تر بودند.
فنیل پروپانوئیدها نسبت به گیاهان هویج نانکو با ریشه های زرد و سفید به ترتیب 26 و 77 درصد و همچنین به ترتیب 14 و 86 درصد از نظر فلاونول غنی تر بودند.
اگرچه تفاوت های مشاهده شده زیاد بود، اما به نظر می رسد به دلیل این واقعیت که محتوای فنیل پروپانوئیدها و فلاونول ها کم است (به ترتیب 8.1 و 5.6 میلی گرم در 100 گرم در 1 FW) اهمیت کمی دارند.
ریشه های غیر بنفش نیز تقریباً عاری از آنتوسیانین بودند (0.1-0.7 میلی گرم در 100 گرم در 1 FW)
- منابع:
- تبلیغات:
